Dindarlık ve ahlaki düşüklük bir arada olur mu? Veya dine bigane kalıp da sürdürülebilir güzel ahlaka sahip olmak mümkün mü?  Bu yazıda işte bu iki sorunun cevabını arayacağım. Bu iki durumu hayatımız boyunca defalarca müşahede ederiz aslında. Bazen bilinçli ve bazen de bilinçsizce bazı kanaatlere sahip oluruz. Bazılarımız tanık olduğu bu durumu istismara yeltenir. Mesela bu istismarın yaygın olanı: Dindarların hep böyle sahtekar oldukları şeklinde özetlenebilir. “Asıl bu takunyalılar, sofulardan korkmak gerekir…” şeklinde söylemler üretirler…

Tek başına duygusal bir dindarlığın insanı selamete çıkarmak bir yana felakete sürüklediği tecrübelerle sabittir. Meşhur bir söz şöyledir: “Cahilin dindarlığı arttıkça sapması da artar…”

Dinin insanlık tarihinde vazgeçilemez bir yeri olduğu düşünülürse sahtekarlığın en çok kullandığı istismar türünün “Dindarlık” olması da gayet doğaldır.

Dindar mıyız? Hangi dinin dindarıyız? İşte önemli olan bu… En temelde iki din vardır biri hak diğeri batıl. Hak olan göklerin iradesidir. Batıl olan ise ya tamamen insanların kendi uydurdukları veya göksel rehberliği referans gösterdiği halde aslında insanların iradesi olan dindir ki bu çoğunlukla karşılaştığımız din şeklidir. İsmi önemli değildir. Bu din kültürel bir dindir. Yeryüzünde yaşayan, insan toplumlarına hakim olan dinlerin ekseri şekli budur. Pozitivist batı modernizmi rayından iyice çıkmış mevcut dini pratiklere tepki olarak çıkmıştır. Göklere meydan okuyarak ortaya çıkmıştır. Mevcut dini pratiklerin gerçeklik ile (hakikat ile) bağının kopukluğunu görmüş; dini ilkel insanların hayallerinin mahsulü sayarak buna tepki olarak din olgusunu tamamen insan ürünü kültür olarak algılamıştır. Yegane gerçekliğin deneysel bilimle, rasyonellikle anlaşılan gerçeklik olduğuna kanaat getirmiştir.